Herman is bij ons allemaal aan het einde van zijn reis.
Deze reis, die soms moeilijk was, legde hij moedig af. Hij gaf alles wat hij kon van zijn genereuze, positieve en zeer ondersteunende persoon.
Gedurende de laatste 12 jaar hebben wij Hermans optreden in de raad van bestuur van de Hemofilievereniging heel erg gewaardeerd. Samen met Patrick Finders-Binje stelde hij aan de Vereniging een co-voorzitterschap voor, met als bedoeling een nieuwe en andere energie te ontwikkelen.
Dit in een veranderende sociale context, waar zowel de communicatie met patiënten als de medische context veranderde, met nieuwe behandelingen voor hemofilie, met een geherstructureerde ziekenhuiswereld, met nieuwe strategieën van de farmaceutische industrie en, in een politieke en institutionele context die soms moeilijk te begrijpen is. Hierin vonden Herman en Patrick Finders-Binje de energie om de "actualisering" van de vereniging te verwezenlijken. Dat allemaal naast hun drukke beroepsactiviteit.
De tragische dood van Patrick Finders-Binje in 2020 heeft ons diep geraakt. Toch ging Herman verder aan de slag en zette hij het werk voort dat hij voordien uitstekend met Patrick Finders-Binje deelde.
Vandaag, zonder Herman, zijn we verslagen. Het beste eerbetoon dat we hem kunnen bewijzen is niet op te geven.
Laten we hier enkele feiten en houdingen noemen die opmerkelijk waren onder Hermans voorzitterschap.
Het gevoel van dienstbaarheid: onze vereniging heeft zich gericht op haar leden, zonder kracht te verspillen aan bijkomstigheden. Of de zorgen van de leden nu persoonlijk of meer collectief waren, de prioriteit is geweest hen een zinvol antwoord te geven.
De internationale dimensie: onze vereniging is niet beperkt gebleven tot haar nationale grenzen. De AHVH is actief geweest op Europees en mondiaal niveau, waarbij Herman onze aanwezigheid in deze internationale organen heeft aangemoedigd. Ondanks onze geringe omvang hebben we hiervoor erkenning gekregen. Wij proberen ook samenwerking tot stand te brengen met landen, zoals Ivoorkust, waar behandelingsproducten, apparatuur, medisch personeel en organisatie ontbreken.
Onderling vertrouwen: de verdeling van de taken was goed georganiseerd, in een klimaat van vertrouwen, waarbij iedereen de verantwoordelijkheid nam voor wat hij of zij kon bereiken.
Respect voor iedereen: voor onze hemofiliepatiënten, maar ook voor onze vrijwilligers, onze gesprekspartners en alle andere betrokkenen. Iedereen had recht op respect, op een aandachtig luisteren en op bijstand bij het zoeken naar oplossingen wanneer dat nodig was.
Onbaatzuchtigheid: Herman heeft zijn tijd voor de Vereniging nooit geteld. Hoeveel brieven van Herman werden middenin of op het einde van de nacht geschreven? Hoeveel vergaderingen heeft hij bijgewoond, die hij moest combineren met zijn beroepsactiviteit? Hoeveel avonden besteedde hij aan de AHVH?
En dan, een formidabele capaciteit voor zijn toewijding. Glimlachen bij pijn, constructief zijn bij gebrek aan kracht, begrip hebben voor elkaars zwakheden. Dat waren Hermans eigenschappen. Een indrukwekkende uitstraling!
We zijn nu wees geworden van een mooie en voorbeeldige persoon.
We plaatsen ons aan de zijde van degenen die dicht bij hem staan, naast Christine en Patrick, vrienden die we goed kennen, maar ook naast degenen die we minder of weinig kennen.
We volgen het spoor dat Herman heeft achtergelaten. We gaan door, dat is wat hij verdiende, en nog steeds verdient.
Vaarwel President, dag vriend.
